Η φωνή σου, απαλή και τρυφερή
σαν αεράκι της άνοιξης,
έρχεται απ' το πουθενά
μα σύντομα θα εξαφανιστεί.
Οι αναμνήσεις, γλυκές και πικρές,
κόβουν το νήμα του πριν και του μετά
μέχρι που εγώ να μην υπάρχω πια.
Τα μάτια μου αντηχούν
μια προηγούμενη ζωή
και ένα αχνό "ίσως".
Η καρδιά μου τρέμει
σα νεογέννητο πουλί.
Τόσο εύθραυστο, ίσα που υπάρχει,
εκείνο το συναίσθημα
ζητά να ξαναγεννηθεί,
όμως τα σύννεφα καλύπτουν
ακόμα τον ήλιο και τον ουρανό.
Συγχώρεσέ με!
Αλεξάνδρα Σωτηροπούλου